Het irritante gezoem om 4:00 uur ‘s ochtends van dezelfde wekker die ik al die weken zo verafschuw, bezorgt me op de een of andere manier een duizelingwekkende uitbundigheid en verwachting op toernooiochtenden. Ik weet niet zeker of ik ooit in slaap val, maar de gedachten en beelden van de rusteloze nacht vullen mijn hoofd terwijl ik uit bed strompel en bijna onder de douche val. Ik speel het scenario steeds opnieuw af, denkend en hopend dat vandaag de dag zal zijn. Een gierende reel, de gehaaste achtervolging en een opgewonden bemanning gaan vooraf aan de daverende dreun van een Scomberomorus cavalla, beter bekend als de koningsmakreel, die door de enthousiaste baas over de reling en op het dek wordt gehesen. Een daaropvolgend feest van volwassen mannen die gillen, highfives geven, knuffelen en hyperventileren volgt op deze magnifieke test van wilskracht in de natuur. Dit is de essentie van het vissen op koningsmakreel tijdens toernooien.

Terwijl ik nadacht over hoe ik deze spannende plek aan anderen zou kunnen beschrijven, begon ik te piekeren over alles wat ik over deze competitieve sport zou kunnen vertellen. We hebben toernooien gewonnen die meer dan $ 50.000 opleverden; we wonnen de Yamaha Professional Kingfish Tour “Angler of the Year” in 2008; en we zijn gezegend met vele fantastische sponsors. Dus, is het de geldprijs die koningsmakreelvissers ertoe aanzet om de offers te brengen van slaapgebrek, werkverzuim, geld uitgeven en lange autoritten? “Nee” zeggen zou niet helemaal waar zijn.

De potentiële financiële beloning is enorm belangrijk en zeker een doorslaggevende factor in onze beslissing om deze mysterieuze vis te vangen, die ons begrip soms te boven gaat. Voor de meeste teams gaat het echter veel verder dan de hoop op een flinke uitbetaling aan het einde van een toernooi. Zelfs in sommige van de populairste en meest ingeschreven toernooien moet je in de top 5 eindigen om echt quitte te spelen. Toernooien zoals die van de Southern Kingfish Association (SKA), Bluewater Movements, Bluewater Promotions en The Wild West Kingfish Tournament Series hebben de sport naar de voorgrond gebracht wat betreft competitie, spanning en natuurbehoud. Ik ken echter geen enkele visser die zijn brood verdient met het vissen op koningsmakreeltoernooien. Daarentegen zijn er talloze vissers die fulltime kunnen vissen op de zoetwater forelbaarstoernooien. Dus waarom zouden we onze tijd en energie niet steken in iets dat winstgevender kan zijn? — want de concurrentie en de uitdaging om een pelagische soort te vinden die de ene dag drie meter diep kan zijn en de volgende dag 33 meter, is fascinerend.

Als team vecht je niet alleen tegen andere getalenteerde vissers, maar ook tegen een vis die een mystiek met zich meedraagt vanwege zijn uitbarstingen van pure snelheid en kracht die door geen enkele andere soort binnen een straal van 32 kilometer van de kust wordt geëvenaard. Het vinden van die ene ongrijpbare koningsmakreel is het meest fascinerende aan de sport. Op elk moment tijdens een toernooi kan een schreeuwende molen en een “VIS AAN!”-kreet je hartslag defibrilleren van een melodieuze, uitgeruste toestand – terwijl je slaapt in een zitzak op de boeg – naar een toestand van bijna angst en hartritmestoornissen. Ik moet geloven dat één goede run van 45 seconden op een 275 meter lange koningsmakreel tijdens een zware wedstrijddag gelijkstaat aan minstens een uur crosstraining, crosstrainer en cardiotraining. Afhankelijk van de koppigheid van de zilveren torpedo kan een gevecht van slechts een paar minuten tot meer dan een half uur duren op een uitrusting van 9 kilo. Nadat alle lijnen zijn vrijgemaakt en de hengels in de hengelhouders zijn geplaatst, nemen de teamleden ritmisch hun posities in om te proberen een vis te vangen die hopelijk “geld” oplevert. (Ik ben er niet zo zeker van dat het woord “trots” niet synoniem zou kunnen zijn met “geld”.) Elk lid heeft over het algemeen zijn eigen taak, van vissen tot het geven van een schepnet, het besturen van de boot tot het ervoor zorgen dat er niets in de weg staat van de visser. Elke taak is even belangrijk. Het mooie van wedstrijdvissen is dat niemand de vis “vangt”. Het is een teaminspanning, en ik denk niet dat ik in tien jaar wedstrijdvissen ooit een andere omschrijving van een vangst heb gehoord dan “WIJ hebben een vis gevangen”.

Zodra de eerste aanbeet en aanloop plaatsvindt, houdt de verwachting dat het de juiste soort is, je hartslag op een piekniveau. Terwijl de vis vlak voor de boeg van de Yamaha-aangedreven Intrepid Powerboats 375TE middenconsole van ons team wordt bevochten, is de flits van de zilveren zijkant van de koningsmakreel genoeg om je de adem te benemen en je slapen te laten kloppen. Pas nadat de haak in de zijkant van de vis is gezonken en over de rand is gebracht, zal een team de spanning laten omslaan in een volwaardige, kinderlijke uitbundigheid die alleen kan worden geëvenaard door je eerste zandbakfeestje op de kleuterschool. Als de vis “in de doos” van een kwaliteit is die kan helpen om de rekeningen te betalen, is de rest van de dag een veel ontspannendere en jovialere sfeer. Het scenario dat zich keer op keer in mijn hoofd afspeelde, is werkelijkheid geworden. Ik weet niet of deze korte samenvatting van het toernooi-koningsmakreelvissen de passie, het verlangen en de regelrechte, periodieke waanzin van veel toegewijde wedstrijdvissers rechtvaardigt. Maar het heeft me wel geholpen de wens van het Liquid Fire Fishing Team te rechtvaardigen om ons opnieuw in deze waanzin te storten voor een nieuw spannend jaar. Ja, we zijn klaar voor die wekker om 4 uur ‘s ochtends… keer op keer, keer op keer!!

Kapitein, Mark Henderson Liquid Fire Fishing Team www.fishlf.com